ตอน รู้จักแล้วจะรักผมเอง
วันนี้มาเริ่มเรื่องที่งี่เง่า ของแขกงี่เง่า กับสถานการณ์งี่เง่า (อีกแล้ว) เช้าวันหนึ่งครับขณะที่อากาศกำลังดี ๆ ดูดีมีสง่า ราคี น้ำทะเลสีฟ้าสดใสนิ่งสงบเรียบร้อยเหมือนผ้ายัดไว้ ท้องฟ้าสีคราม (ไม่แน่ใจว่าตราไก่หรือเปล่า แต่อย่าใส่เยอะไปนะเดี๋ยวผ้ากลายเป็นสีฟ้าหมด) ทันใดนั้นเองได้เกิดเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นวัดระดับได้ไม่น่าต่ำกว่า 80 เดซิเบล ผมรับแล้วก็ทักทายด้วยประโยคต้อนรับอันยาวเหยียด คิดไปคิดมาน่าจะมีบางโรงแรมสอนให้พนักงานรับโทรศัพท์แบบอินดี้บ้างนะประเภทว่า "ฮัลโหล ที่นี่ไม่ได้โทรไปที่ไหนโทรมา" หรือไม่ก็ "วอท อัพ แหมนนนนน" อะไรประมาณนี้อ่ะนะครับ เพราะทุกวันนี้เวลาที่คุณจองห้องขอบอกเลยครับว่าถ้าแน่จริงรอฟังให้จบดิ เออ เพราะบางโรงแรมแม่งกว่าจะได้จองห้อง "สวัสดีค่ะ .....ตามด้วยชื่อโรงแรม...... ชื่อคนรับสาย......ขอบคุณที่โทรมา (เออ ขอบใจ แต่จะดีกว่าถ้ามึงรีบให้กูจองห้องหน่อย ค่าโทรกูแพง).......มีอะไรให้รับใช้ไหมค่ะ" ที่สำคัญพนักงานโรงแรมทุกคนแม่งจะถูก Front Office Manager พร่ำสอนเหมือนกันหมดประมาณว่า "หนูจ๊ะ Standard การรับโทรศัพท์ต้องพูดให้ครบภายใน 5 นาทีนะจ๊ะ" เพราะพี่จับเวลาอยู่ หาไม่แล้วฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะทลาย ควายจะออกลูก จริง ๆ ไอ้พูดให้จบเนี่ยมันก็ไม่ยากหรอกนะครับแต่ไอ้ที่ยากเนี่ยคือนี่เลยครับ แม่งให้พูดให้จบภายใน 5 นาที แม่เจ้า ตอบแบบรักษาน้ำใจนะครับประโยคยาวขนาดนี้ ชื่อโรงแรมที่บางโรงแรมแม่งเขียนบรรทัดเดียวยังไม่หมดอย่างนี้ ไหนจะประโยคแนะนำตัวเองอีก 8 นาทีเนี่ยกูว่าแม่งยังไม่พอเลยครับ กลับมาที่เรื่องของผมต่อ พอรับสายเสร็จโดยไม่ได้บอกผ่าปลายสายสวนมาเลยครับ "ผมรู้จักคุณ....ผมจะจองห้องขอราคาพิเศษหน่อย" หึ มาแล้วครับลูกอีกพวกคนใหญ่คนโต รู้จักแม่งไปหมดทุกคน คนนั้น คนนี้ คนโน้น ผมเคยไปกับคนนั้น คนนั้นเคยให้ราคานี้กับผม เอาเข้าจริง ๆ ไม่รู้เค้าจะรู้จักมันหรือเปล่า แต่ด้วยโชคร้ายครับเพราะไม่ว่ามันจะรู้จักใครใด ๆ ก็ตามตอนนี้เขาผู้นั้นได้ลาออกไปหมดแล้ว ผมจึงแจ้งกลับไปปลายสายว่า เขาที่มันว่ามันรู้จักเนี่ยออกไปแล้ว คงเหลือไว้แต่ความทรงจำ (ดีหรือเปล่าไม่รู้นะ) และราคาที่ผมให้ได้ก็เป็นราคาที่ลดแล้วได้แค่ 25% โดยมิได้บอกผ่าน และเหมือนจะไปแทงใจดำมันครับ ปานว่ามีใครเอาตีนล้วงคอไปเตะตับมัน คราวนี้เริ่มโมโหใหญ่เลยครับ "อะไรกันทำไมราคาแพงจัง คุณไม่รู้เหรอผมเป็นใคร ผมทำระบบบัญชีให้บริษัทคุณนะ" เออ แส-ดง ความโง่ชนิดควายเรียกพี่ออกมาอีกและ กูคุยกับมึงยังไม่ถึง 5นาทีนี่มึงจะให้กูไปตรัสรู้ได้อย่างไรว่ามึงเป็นใคร คำใบ้มึงก็ไม่ให้กู มึงทำเหมือนให้กูนั่งหันหลังฟังมึงร้องเพลงในเดอะวอยซ์ไปได้ หรือมึงคิดว่ากูเนี่ยจะมีก็อตทาเล้น รับรู้ด้วยญาน(อวกาศ)ว่ามึงเป็นใคร นี่มึงแดกหญ้าหรือแดกข้าวเนี่ย แต่ผมก็ยังสุภาพแจ้งกลับไปนะครับว่า "ขอโทษนะครับ ผมไม่ทราบเหมือนกันเพราะไม่มีรายละเอียดด้านนี้ แต่ราคาที่ให้ได้ก็เป็นราคานี้นี่แหละครับ" ย้ำว่าพูดและอธิบายดี ๆ นะครับ มิได้มีน้ำเสียงจิกกัดหรือร้องแรกแหกกระเชิงอะไรเลย น้ำเสียงผมนี่สุขุมนุ่มลึก ที่สุดของแจ้แล้วนะนี่ แต่รู้สึกว่ามันจะไม่ได้ผลกับมันครับเพราะเหมือนมันยังไม่เข้าใจ มันยังทำเหมือนกับว่าผมอธิบายข้อสอบโอเน็ตให้มันฟังครับ มันก็ยังพยายามหาเหตุผลมาหักล้าง (นี่ชาติก่อนมึงเป็นทนายป่ะนี่) ยกวาระต่าง ๆ ว่ามันเนี่ยมีบุญคุณกับบริษัทผม ทำบัญชีให้นะ อย่างนั้นอย่างนี้ อดไม่ได้นี่อยากจะบอกว่า จากที่กูฟังและคำนวณหน้าที่การงานมึงมาเนี่ยนะ ไอ้ราคา 6 พันกว่าบาทที่ลดแล้วจาก 15,000 เนี่ยมันถูกยิ่งกว่าขี้เลยนะลดยิ่งกว่า 50% อีก มึงยังจะเอาอะไรอีกวะ นี่กูยอมเสียราคารับจำนำข้าวให้มึงเลยนะเนี่ย ไอ้พูดอย่างเดียวก็ไม่เท่าไหร่ครับมันเสือใส่อารมณ์โมโหอีก ปานว่าผมเนี่ยผิดมากที่ไม่รู้จักมัน (คือแบบลูกค้ากูมีเดือนละร้อยกว่าคน มึงจะให้กูนั่งจำมึงคนเดียวไงวะ) แต่ผมก็ยังยืนยัน นั่งยัน นอนยันอยู่นั่นแหละครับว่าไม่ได้ จนท้ายที่สุดเหมือนมันจะเหนื่อยและผมก็เบื่อคุยกับควายและ อยากจ้างแม่งสัก 100 ให้มันไปนั่งเล่นกองทรายดีกว่า เหมือนมันจะอดไม่ไหวเลยพูดมาว่า "ผมจะคุยกับใครเนี่ยที่ให้ผมได้ราคาพิเศษ" แหม่ อยากจะบอกจริง ๆ ว่าถ้ามึงคุยดี ๆ กับกูเนี่ยก็คงได้แหละแต่มึงมาคุยแบบควายเหล็กคูโบต้าแบบนี้ก็ฝันไปเถอะ และเหมือนผมก็อยากจะตอกหน้ามันไปสักดอกครับเลยบอกไปว่า "รบกวนคุณช่วยโทรเข้าสำนักงานใหญ่และคุยกับ ท่านประธานบริษัทเลยนะครับ" เงียบครับทีนี้ อึ้งแดกส์ไปเลยครับด้วยเพราะคิดว่าผมคงไม่กล้าพูดและคงรู้ตัวแน่ ๆ ว่ากูคงไม่โทรไปแน่เพราะประธานบริษัทผมคนนี้เพิ่งได้รับการแต่งตั้งใหม่ ถ้าโทรไปนี่มึงคงโดนกลับมาหลายดอกแน่มึง และหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีครับ ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด....สายหลุดครับตัดหายไปเลย แหม่กูนึกว่าจะคุยต่อจะได้ให้มึงทำสำนวนยื่นขอราคาพิเศษมาเลยเผื่อจะได้ราคาบ้าง ฟายจริง จริ๊ง
