ตอน กูจะเอา (ให้ได้ด้วย)
วันนี้จะมาระบายในเรื่องของแขกฟาย ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้แต่ก็ยังเจือกขอ เริ่มต้นที่บ่ายวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังนั่งเคลียร์งานอยู่ใน ออฟฟิศ พลันก็มีน้องสาว G.S.A สุดที่รักโทรเข้ามาหา "พี่ค่ะ แขกจองแพคเกจที่มีให้สำหรับคนไทย แต่เขาไม่ใช่คนไทย แต่เขาจะเอาราคาคนไทยค่ะพี่" นั่นไง ว่าแว้ว อยู่นิ่ง ๆ ได้ไม่นาน ผมเลยเดินออกไปที่หน้าล็อบบี้ พบแขกคนหนึ่ง ย้ำน๊ะครับว่าแขกจริง ๆ ใจก็นึกว่า นี่มึงไม่ได้ส่องคันฉ่องดูสารรูปเมิงเลยเหรอเนี่ยว่าหน้าเมิงเนี่ยมันคนไทยตรงไหน มึงเข้าโรงเรียนอนุบาลเด็กมันยังรู้เลยว่าเมิงมาจากเทือกเขาหิมาลัย นี่มึงยังกล้า ๆ จองเรตที่เขาทำขึ้นเพื่อช่วยคนไทยที่น้ำท่วมอีกหรือนี่ ด้านมาก ด้านจริง กระเบื้องเรียกพ่อกันเลยทีเดียว... " Good Afternoon Sir. How can i help you today" ประโยคต้อนรับสุดคลาสสิค ทั้งที่ในใจก็รู้อยู่แล้วล่ะว่ามันมีอะไรให้เราช่วยแต่ก็ถามพอเป็นพิธี เดี๋ยวไม่ได้ Standart พอจบประโยคปุ๊บ มันสวนกลับมาเลยทันทีครับ เป็นภาษาอังกฤษสำเนียง บอมเบย์ จับใจความได้ว่า " ไม่เคยมีใครบอกฉันเลยว่าต้องเป็นเฉพาะคนไทยหรือผู้ที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยเท่านั้นถึงจะจองโปรฯ นี้ได้ เว็บไซต์ยูก็ไม่ได้บอกอย่างนั้นอย่างนี้ อย่างโน้น อย่างนั้น ชักแม่น้ำทั้งห้า ท้องฟ้าทั้งหก นรกทั้งเจ็ดมารวมกัน" ผมก็อดทนฟังมันน๊ะเพราะมันเล่นไม่เปิดช่องว่างให้เลย ถ้าเป็นทางด่วนก็เต็มทุกช่องทางอ่ะ ก็ดูต่อไปว่ามันจะจบที่ตรงไหน 10 นาทีผ่านไป มหากาพย์เรื่องนี้ท่าทางจะยังไม่มีที่สิ้นสุด .... ตามมาติด ๆ อีก 5 นาที สำหรับข้อเสนอแนะของมัน ถ้าไม่เกรงใจแม่งคงทำภาค 2 ไว้รอน่ะ "เว็บไซต์ของยูน่าจะทำอย่างนั้น อย่างนี้ อย่างนู้น" จริง ๆ กรูว่าเว็บกรูเนี่ยไม่ต้องทำอะไรหรอกน๊ะ เมิงไปทำตัวเมิงเองนี่น่าจะง่ายกว่าน๊ะเนี่ย พอมันพูดจบเปิดช่องว่างเท่านั้นแหละคับ ผมก็จัดเต็มเลย อธิบายบายเลยประมาณว่า แพ็คเกจนี้น๊ะเราสำหรับคนไทยหรือผู้ที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยมันต้องอย่างนั้น อย่างนู้น อย่างนี้ (เอาคืนมั่ง) ส่วนที่มันบอกว่าเว็บไม่ได้แจ้งรายละเอียด ผมเลยขอเอกสารมันมาดู ชัดเจนครับ ทิ่มเต็มตาสองข้าง ถ้ามีตาที่สามคงได้ทิ่มไปอีกข้างแหละ "This package for Thai Resident Only" จะบอกว่ามันอ่านไม่ออกก็ไม่น่าใช่เพราะตอนมันพร่ำพรรณามันก็พูดภาษาอังกฤษได้อยู่ เอาสิ มึง ไปไงต่อ หลักฐานคาตา จบมั้ย..หึ ขอโทษครับ ยังครับ ยัง มันยังไม่จบแค่นั้น มันพูดต่อครับ "จริง ๆ เว็บไซต์เธอน่าจะแยกเลยน๊ะระหว่าง ราคาคนไทย กับคนที่ไม่ใช่คนไทย เพราะมันจะช่วยให้อย่างนั้น อย่างนู้น อย่างนี้ อ่ะ ภาค 2 มาและ" เอากะมันซิ ไปได้เรื่อย ๆ อีก โห เมิงนี่ ปลาไหลเรียกพ่อเลยน๊ะเนี่ย ปานว่าจะเอาให้ได้ แต่ขอโทษ กรูไม่ให้เว้ย ผมเลยจัดไปอีกดอก " ทำไมเวลายูจองยูไม่อ่านรายละเอียดเหรอ ลูกค้าคนอื่นเนี่ยไอไม่เคยเห็นว่าเขาจะมีปัญหาน๊ะ พอเขารู้ว่าเขาจองไม่ได้ เขาก็ไปหาแพ็คเกจใหม่" เออ เอาดิ มา แต่ถ้าคิดว่าจบแล้ว ยังคับ ยังไม่จบ มันมีต่อภาค 3 "ฉันจะขอคุยกับ GM" อ่ะ เริ่มเล่นของสูงและ นึกในใจ มึงคุยกับ GM เดี๋ยวแกก็ด่ามึงกลับอยู่ดี เงื่อนไขเค้าก็ระบุชัดเจนว่าสำหรับคนไทย หน้าเมิงเนี่ย หิมาลัย ชัด ๆ "ได้ แต่วันนี้เขาไม่มา พรุ่งนี้เขามา ยูมาขอคุยเลย" อ่ะ เอาดิ มา ผมก็จัดเต็มเหมือนกัน สักพักมันไม่รู้จะทำไง มองหน้ากับเพื่อนปานว่าอยากจะวิ่งออกไปนอกโรงแรม ในขณะที่มีฝนตำพร่ำ ๆ แล้วทำมิวสิค "โอ้ ไม่น๊ะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ" ตอนหลังคงไม่รู้จะสร้างภาค 4 ต่อยังไงมันเลยถามผม "แล้วยูจะให้ฉันทำยังไง หรือจะให้ฉันเช็คเอาท์ตอนนี้แล้วไปพักที่อื่น" นั่น ออกแนว ฮาร์ดคอร์ด้วยกะว่าปิดจ็อบเลยด้วยคำถามน้ำ น้อยใจจะไปพักที่อื่นว่างั้น ถ้าทำได้ผมคงบอกให้มันไปนอนดาดฟ้าอ่ะ วิวสวย น้ำใส สายลม แสงแดด และท่อแอร์.. ผมเลยบอกไปว่า ยูก็จ่ายเพิ่มมา 800 บาท ให้เป็นเรตคนต่างชาติแล้วก็เช็คอินท์ ส่วนถ้ายูจะเช็คเอาท์ก็แล้วแต่ยู อ่ะ เจอมุขนี้ไป อึ้งครับ อึ้งแดกส์ ไม่คิดว่าเราจะกล้าพูด เออ เอาสิ จะไปไงต่อล่ะมึง ดูดิจะมีภาค 5 มั้ยแรก ๆ มันก็อิดออด จะไม่จ่าย อะไรอย่างงี้อ้างนั่น อ้างนู้น อ้างนี่ ส่วนผมก็มั่นใจเพราะผมไม่ได้ทำไรผิด สุดท้ายจบลงที่จ่าย 800 บาท ฮ่า ๆๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ** เมื่อคุณจะต้องดีลงานกับแขกที่มาจากเทือเขาหิมาลัย หรือ ดินแดนอุตระประเทศ ให้พูดเสียงดัง ๆ และชัดถ้อยชัดคำไว้ คุยให้ขาด ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้ว มันจะกดคุณจนคุณต้องยอมมันทุกอย่างเรยยยยยย จิง ๆ น๊ะ ....
