วันนี้เจอเคส คนรักชาติครับแต่ไม่รู้ซนทีนอะไรเลย เรื่องมีอยู่ว่า มีพนักงานของสายการบินแห่งหนึ่งเป็นสายการบินที่ทุกคนใฝ่ฝันว่าอยากจะทำมาก แต่ขอบอกว่าเก่งแค่ไหนเมิงก็เข้าไม่ได้เพราะเมิงไม่มีเส้น ฮ่า ๆๆๆ เพราะเมิงไม่ใช่ลูกคนใหญ่คนโต เฟ้ย ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า He หรือ She ดี เพราะเท่าที่ดูนั้นเขาเป็น ผู้ชายข้ามเพศฮ้า ประมาณว่าตัวเป็นชายใจเป็นหญิงน่ะค้า เขามากันสามคนครับ มาถึงก็เอาเลยครับ “check out ครับ” แหม ช่างกล้า อุตส่าห์มีครับด้วยน๊ะ แอ๊บซะได้โล่ ปากแดง หน้าขาววอก ใส่กางเกงรัดรูปฟิ๊ตเปี๊ยะจนมดเข้าไปตายเนี่ย อื้อหือ ยังอุตส่าห์พูดครับอีก “ได้ครับ คุณผู้ชาย (น้าน ผมก็ยังอุตส่าห์กล้า ๆ เรียกคุณผู้ชายน๊ะนี่)” หลังจากที่ผมขอเบอร์ห้องและทำหน้าที่เช็ครายการค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้ว พอดีว่าห้องนี้มีสิทธิพิเศษในส่วนของค่าห้องพักครับ เนื่องจากว่า ด้วยความที่เขาเป็นพนักงานสายการบิน ซึ่งตามโรงแรมต่าง ๆ จะมี Room Rate สำหรับพวก Airline Staff พวกนี้ครับ เนื่องจากด้วยความเข้าใจของทางผู้บริหาร (ซึ่งไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเข้าใจผิด) ว่าพวกนี้เนี่ย เป็นหน้าเป็นตาของประเทศ สามารถหาแขกให้เข้ามาพักกับทางโรงแรมได้ ประมาณว่าแขกนั่งบนเครื่องบินปุ๊บ พนักงานก็หยิบเมนูโรงแรมมาเสริฟท์ปั๊บ “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิง คุณผู้ชายมีที่พักหรือยังค่ะ ชอบแบบชายทะเลหรือชอบแบบเมืองกรุงค่ะ แนวบ้านนอก เราก็มีน๊ะค่ะ สนใจเลือกโรงแรมในเมืองกด 1 สนใจเลือกโรงแรมชายทะเลกด 2 รายละเอียดติดต่อหลังเครื่องลงค่ะ” ผมก็เข้าใจน๊ะครับว่าพนักงานสายการบินเนี่ยมีความสามารถที่จะแนะนำโรงแรมให้กับผู้โดยสารได้ แต่ลองคิดดูน๊ะคับ พอขึ้นเครื่องก็ต้องทำหน้าที่ Air Hostess หรือ สจ๊วต คอยเสิรฟท์น้ำชา กาแฟ เหล้า ขนม ข้าวปลาอาหาร แถมหากเจอศึกหนัก อาจมีเช็ดอ้วกคนเมาเครื่องบินด้วยอ่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่า ไอ้ที่สอบคัดตัวกันเป็นวัน ๆ ประมาณว่า สมัครสามหมื่นคนเอาแค่ร้อยคน รอคัดตัวกันเป็นวันๆ ปวดขี้ ปวดเยี่ยวก็ไปไม่ได้เดี๋ยวเลยคิวกู เพื่อขึ้นไปเสิรฟท์ ชา กาแฟ เหล้า เช็ดอ้วกเนี่ย ทำไม๊ ทำไมอยากเป็นกันนักไม่เข้าใจ และดูจากงานที่พวกเขาต้องรับผิดชอบแล้วพวกเขาและเธอจะเอาเวลาที่ไหนไปแนะนำโรงแรมให้คุณล่ะครับล่ะครับร้อยนึงเอาบาทเดียว แขกที่มาเช็คอินเนี่ยไม่เคยมีคนไหนหรอกครับที่บอกว่า “อ้อ พอดีไอมาพักที่โรงแรมนี้เพราะมีแอร์ฯ คนหนึ่งแนะนำมา” สาบานได้ถ้ามีกรูกราบตีนเลยอ่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละครับ หัวสั่งยังไง หางก็ต้องส่ายตามนั้น ย้อนกลับมาที่เรื่องของผู้ชายข้ามเพศคนนี้กันก่อนน๊ะครับ ห้องของเขาคนนี้เป็นห้องธรรมดาและ ฮี เลือกที่จะอัพเกรดไปอยู่ห้องที่สูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง ประมาณว่า ไฮโซคับ (ปล. แต่มึงจ่ายเรตแค่สองพันกว่าบาท จากที่กูจะขายได้ห้องละสี่พัน ก็ต้องลดมาขายมึงแค่สองพัน ไฮโซมากเลยน๊ะมึง) ฉะนั้นในบิลของ ฮี เนี่ยก็จะมีค่าใช้จ่ายเป็นค่าห้องและค่าอัพเกรดห้องซึ่งทางโรงแรมเนี่ยในฐานะที่เปิดโรงแรมใหม่เราให้เป็น ฟรี อัพเกรดไป แต่ต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่มและเซอร์วิสชาร์จ ซึ่งในใบค่าใช้จ่ายนั้นจะไม่ได้เขียนออกมาว่าเป็นค่า Vat & Service Charge แต่เขียนเป็น Accommodation หรือค่าห้องพักแทน ซึ่งความหมายและ Code ที่ใส่ก็คือตัว Vat & Service Charge เหมือนเดิม เพียงแต่ด้วยความที่โรงแรมมันเพิ่งเปิด คำอธิบายนี้มันเลยยังไม่ได้ถูกเปลี่ยนเป็น Tax & Service Charge ทีนี้พอแว้บแรกที่ ฮี เห็นคำนี้เท่านั้นครับ แต๋วแตกเลยครับพี่น้อง เธอหันไปกรี๊ดกับเพื่อน เสียงเหมือนควายถูกเชือดก็ไม่ปาน นี่ยังแอบคิดอยู่ว่าถ้ามึงอยู่บนเครื่องแล้วเจอผู้โดยสารอ้วกแตกนี่มึงจะร้องเสียงแบบนี้มั้ยเนี่ย “ต๊าย ตายแล้ว ดูซิเธอ (นั่น คนเดียวไม่พอ เสือกหาแนวร่วมมาให้กูอีก รู้ก็รู้ว่าผู้ชายแบบมึงนี่มันเป็นแบบพันธุ์พิเศษ คือขอให้กูได้เถียงไว้ก่อน และไม่เคยฟังอะไรเลยนอกจากเสียงด่าของตัวมันเอง มาคนเดียวก็พอและ นี่แม่งจะเล่นสามรุมหนึ่งกับกรูเลยหรือนี่) ไหนบอกว่าเราได้ฟรีค่า อัพเกรด ไง ทำไมยังมีค่าห้องพักอยู่อีก หมายความว่ายังไงค่ะน้อง (น้าน กูไปนับญาติกับมึงตอนไหน กูลูกคนโตไม่มีพี่ ใครน้องมึง) ดูซิเธอ I think it’s not fair ผมยินดีเสียภาษีให้ประเทศน๊ะ แต่ทำอย่างนี้มันไม่ถูก คุณจงใจเลี่ยงภาษีนี่แบบนี้” น้าน ไปนู้นเลยครับ นี่มึงพูดซะกูรู้สึกผิดไปเลย ประมาณว่าหากประเทศไม่ได้เงินภาษีของมึงเนี่ย ระบบเศรษฐกิจจะสั่นสะเทือน รัฐบาลจะสร้างถนนไร้ฝุ่น และส่วนต่อขยายรถไฟฟ้าไม่ได้ หลายโครงการจะหยุดชะงัก หุ้นจะตก หมีแพนด้านจะไม่คลอดลูก เคโงะจะไม่เจอพ่อ เพราะขาดเงินภาษีจำนวน 177 บาทของเมิง “เอ่อ ไม่ใช่ครับ พอดีว่าที่โชว์เนี่ยเป็นรายการค่าห้องพักแต่เงินที่เสียเนี่ยเป็นภาษีมูลค่าเพิ่มและเซอร์วิสชาร์จครับ พอดีว่าตอนนี้ระบบเรายังไม่เสร็จครับมันเลยโชว์เป็นค่าห้องพัก” ผมอธิบายด้วยคำพูดที่สุภาพ แต่ในใจก็อยากจะตอบแบบฮาร์ดคอร์เหมือนกันน๊ะครับ “ใช่ครับพี่ นั่นซิครับ มันไม่ถูกน๊ะคับเนี่ย ประเทศชาติต้องการคนอย่างพี่ครับ คนอย่างพี่นี่แหละคับที่ประเทศเราขาดหายไป เราต้องเอาเงิน 177 บาทนี่เข้าคลังหลวงให้ได้คับพี่ ถ้าไม่ได้เราต้องไปตั้งม็อบประท้วงกันหน้าชายหาด ปิดหาดมันไปเลยคับพี่ เอาให้เต่าทะเลและแมงกระพุนลอยเข้าฝั่งไม่ได้เลยครับ” โอ้โห คับ อะไรมันจะขนาดนี้ จริง ๆ อย่างที่บอกแหละครับว่า เงินจำนวนนี้มันถูกเสียเป็นค่าภาษีและเซอร์วิสชาร์จเรียบร้อยแล้วเพียงแต่ Detail ที่ปรากฏในใบค่าใช้จ่ายน่ะมันแค่โชว์เป็นแค่ค่าห้องพักเท่านั้นเอง ที่นี้เมื่อแกไม่ยอมผมทำยังไงรู้มั้ยคับ ผมก็ใช้โค้ดเดิมตัวเดิมนี่แหละครับ เพียงแต่พิมพ์เข้าไปใหม่โดยใช้คำว่า Tax & Service Charge ทีนี้ยื่นให้ฮีดูใหม่ครับ “ใช่ ถูกต้องมันต้องเป็นแบบนี้ซิ ไม่ใช่ค่าห้องพัก” อื้อหือ โง่แล้วอวดฉลาดอีกมึง มึงไม่เสือกแหกตาดู Code มันเลยว่ามันก็เป็น 1000 ค่าห้องพักเหมือนกันเพียงแต่มันเปลี่ยนคำอธิบายเป็นค่าภาษีและเซอร์วิสชาร์จเท่านั้นเอง เฮ้อ คนเราเนี่ยโง่แล้วยังอวดฉลาดอีกเนอะไม่เข้าใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น