10/05/2010
วันนี้เสนอตอน ห้องข้าใครอย่าแตะ....ช่วงนี้ผมเข้าเวรบ่ายครับซึ่งเวลาทำงานก็จะเป็นบ่ายสองโมงจนถึงห้าทุ่ม และในเวลา 20.30 น. นั้น ปรากฏร่างชายวัยกลางคนดูจากลักษณะแล้วคงจะใส่วิกเพราะผมจริง ๆ คงไม่กล้ารองรับความด้านได้ “เช็คอินครับ จองไว้ห้อง 354” งง ครับ วินาทีแรกที่เจอประโยคนี้ไป พี่แกเล่นแจ้งเบอร์ห้องล่วงหน้า ซี่งปกติตามหลักสากลโลกแล้วไม่มีโรงแรมไหนที่ปกติเค้าทำกันหรอกครับ เนื่องจากเพราะเราก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าห้องนี้จะมีคนมาพักก่อนหรือไม่ มัวแต่รอมึงมาพอดีกูก็ไม่ได้ขายห้องกันพอดี แล้วก็เป็นดังคาดครับหลังจากที่เช็คห้อง 354 แล้วนั้นมีคนพักเรียบร้อยแล้ว ผมจึงแจ้งกลับให้คุณลุงแกทราบ “ขอโทษครับห้องนี้มีแขกพักก่อนหน้านี้แล้วครับ ไม่ทราบว่าเป็นห้องอื่นได้ไหมครับ” จริง ๆ ถ้าคนไม่กวน ทีน ก็คิดว่ามันก็น่าจะหยวน ๆ กันได้น๊ะครับเพราะกรูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดอยู่แล้วมีแต่มึงนี่แหละที่ผิด เสือกขอห้องมาแล้วเข้าใจว่าต้องได้ห้องนี้ แต่ไอ้นี่มันเหมือนควายเผือกที่หายยากในป่าไผ่ครับเพราะ มันไม่เข้าใจทุกอย่างเหมือนที่ชาวบ้านเค้าเข้าใจ “โอเคครับคุณลองหาให้ผมละกันเอาแบบที่คล้าย ๆ กัน” มันบอกผมมาแบบนี้ครับซึ่งผมก็คิดว่ามันคงเข้าใจแล้วว่าห้องที่มันจองมาแล้วนั้นมันไม่ได้ แล้วแกก็เดินหายไป หลังจากนั้นได้ 5 นาที ย้ำครับว่า 5 นาที มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลังจากที่ผมรับสายแล้วปรากฏว่าเป็นเสียงของแผนกรับจองห้องพักที่มีสำนักงานอยู่ที่กรุงเทพครับ “พี่ค่ะ พอดีแขกบริษัทผลิตน้ำผลไม้ยี่ห้องดังมากมาย (เลยคิดว่าตัวเองสำคัญ ซึ่งจริง ๆ มึงก็ไม่ได้เป็นคนคั้นกับเค้าด้วยเลยน๊ะนี่) โทรมาวีนหนูค่ะว่าไม่ได้ห้องที่จองไว้ ไม่ทราบว่ามีอะไรผิดพลาดมั้ยค่ะพี่” ปรี๊ดเลยครับผม ตอนนี้ปรี๊ดเลยคับ นอกจากจะรบกับแขกแล้วไม่พอนี่กรูยังต้องมารบกับมึงอีกเหรอนี่ มึงเป็นแผนกรับจองห้องมึงไม่เข้าใจเหรอว่าเราไม่มีนโยบายการันตีห้องพักแขก นี่มึงสอบสัมภาษณ์งานเข้ามาได้หรือส่งฝาโค้กชิงโชคมาได้วะเนี่ย ใจนี่อยากจะเดินไปกระชากคอเสื้อถามเลยครับว่า “ไม่ทราบว่ากระดูกของใครฝังอยู่ห้องนี้เหรอครับ เมิงถึงนอนห้องอื่นไม่ได้ จะต้องไปเคารพก่อน” ทีหลังถ้าเป็นอย่างนี้เวลาเข็คอินผมจะได้ทำรีวิวให้ เปิดพัดลม โปรยใบไผ่แห้ง พร้อมกับตัวเอกสบถทำอาลัย “ท่านพ่อ ข้าน้อยไม่สามารถดูแลท่านได้ เป็นเช่นนี้แล้ว ก๋วยเจ๋งขอลาก่อน หากแต่จะขึ้นไปเคารพอัตฐิท่านพ่อ ติดอยู่ก็แต่จอมมารพนักงานต้อนรับนี้ไม่ยอมให้ลูกได้ห้องที่กระดูกท่านฝังไว้” หลังจากนั้น เอื้อ แกก็กระอักเลือด อ่าเฮื้อ ข้าน้อยขอลาก่อน แหม คงจะดราม่าน่าดูครับ แต่ครับ แต่ แต่หลังจากนั้นผมก็ต้องขวนขวายหาห้องใหม่ให้ควายตัวนี้ได้ขึ้นไปเล็มหญ้าจนได้ นี่แหละหนาอาชีพบริการ ผิดถูกไม่รู้แต่แขกต้องถูกเสมอ
วันนี้เสนอตอน ห้องข้าใครอย่าแตะ....ช่วงนี้ผมเข้าเวรบ่ายครับซึ่งเวลาทำงานก็จะเป็นบ่ายสองโมงจนถึงห้าทุ่ม และในเวลา 20.30 น. นั้น ปรากฏร่างชายวัยกลางคนดูจากลักษณะแล้วคงจะใส่วิกเพราะผมจริง ๆ คงไม่กล้ารองรับความด้านได้ “เช็คอินครับ จองไว้ห้อง 354” งง ครับ วินาทีแรกที่เจอประโยคนี้ไป พี่แกเล่นแจ้งเบอร์ห้องล่วงหน้า ซี่งปกติตามหลักสากลโลกแล้วไม่มีโรงแรมไหนที่ปกติเค้าทำกันหรอกครับ เนื่องจากเพราะเราก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าห้องนี้จะมีคนมาพักก่อนหรือไม่ มัวแต่รอมึงมาพอดีกูก็ไม่ได้ขายห้องกันพอดี แล้วก็เป็นดังคาดครับหลังจากที่เช็คห้อง 354 แล้วนั้นมีคนพักเรียบร้อยแล้ว ผมจึงแจ้งกลับให้คุณลุงแกทราบ “ขอโทษครับห้องนี้มีแขกพักก่อนหน้านี้แล้วครับ ไม่ทราบว่าเป็นห้องอื่นได้ไหมครับ” จริง ๆ ถ้าคนไม่กวน ทีน ก็คิดว่ามันก็น่าจะหยวน ๆ กันได้น๊ะครับเพราะกรูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดอยู่แล้วมีแต่มึงนี่แหละที่ผิด เสือกขอห้องมาแล้วเข้าใจว่าต้องได้ห้องนี้ แต่ไอ้นี่มันเหมือนควายเผือกที่หายยากในป่าไผ่ครับเพราะ มันไม่เข้าใจทุกอย่างเหมือนที่ชาวบ้านเค้าเข้าใจ “โอเคครับคุณลองหาให้ผมละกันเอาแบบที่คล้าย ๆ กัน” มันบอกผมมาแบบนี้ครับซึ่งผมก็คิดว่ามันคงเข้าใจแล้วว่าห้องที่มันจองมาแล้วนั้นมันไม่ได้ แล้วแกก็เดินหายไป หลังจากนั้นได้ 5 นาที ย้ำครับว่า 5 นาที มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลังจากที่ผมรับสายแล้วปรากฏว่าเป็นเสียงของแผนกรับจองห้องพักที่มีสำนักงานอยู่ที่กรุงเทพครับ “พี่ค่ะ พอดีแขกบริษัทผลิตน้ำผลไม้ยี่ห้องดังมากมาย (เลยคิดว่าตัวเองสำคัญ ซึ่งจริง ๆ มึงก็ไม่ได้เป็นคนคั้นกับเค้าด้วยเลยน๊ะนี่) โทรมาวีนหนูค่ะว่าไม่ได้ห้องที่จองไว้ ไม่ทราบว่ามีอะไรผิดพลาดมั้ยค่ะพี่” ปรี๊ดเลยครับผม ตอนนี้ปรี๊ดเลยคับ นอกจากจะรบกับแขกแล้วไม่พอนี่กรูยังต้องมารบกับมึงอีกเหรอนี่ มึงเป็นแผนกรับจองห้องมึงไม่เข้าใจเหรอว่าเราไม่มีนโยบายการันตีห้องพักแขก นี่มึงสอบสัมภาษณ์งานเข้ามาได้หรือส่งฝาโค้กชิงโชคมาได้วะเนี่ย ใจนี่อยากจะเดินไปกระชากคอเสื้อถามเลยครับว่า “ไม่ทราบว่ากระดูกของใครฝังอยู่ห้องนี้เหรอครับ เมิงถึงนอนห้องอื่นไม่ได้ จะต้องไปเคารพก่อน” ทีหลังถ้าเป็นอย่างนี้เวลาเข็คอินผมจะได้ทำรีวิวให้ เปิดพัดลม โปรยใบไผ่แห้ง พร้อมกับตัวเอกสบถทำอาลัย “ท่านพ่อ ข้าน้อยไม่สามารถดูแลท่านได้ เป็นเช่นนี้แล้ว ก๋วยเจ๋งขอลาก่อน หากแต่จะขึ้นไปเคารพอัตฐิท่านพ่อ ติดอยู่ก็แต่จอมมารพนักงานต้อนรับนี้ไม่ยอมให้ลูกได้ห้องที่กระดูกท่านฝังไว้” หลังจากนั้น เอื้อ แกก็กระอักเลือด อ่าเฮื้อ ข้าน้อยขอลาก่อน แหม คงจะดราม่าน่าดูครับ แต่ครับ แต่ แต่หลังจากนั้นผมก็ต้องขวนขวายหาห้องใหม่ให้ควายตัวนี้ได้ขึ้นไปเล็มหญ้าจนได้ นี่แหละหนาอาชีพบริการ ผิดถูกไม่รู้แต่แขกต้องถูกเสมอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น