วันนี้จะเล่าเรื่องคุณนายเกลือ เรื่องมีอยู่ว่าประมาณช่วงสามทุ่มครับ ผมได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ปลายสายแนะนำชื่อตัวเองเป็นอย่างดีว่า ดิฉันชื่อ ... น๊ะค่ะ เป็นสมาชิกบัตรในเครื่องโรงแรม...ของคุณ อันนี้ถ้ามองโดยทั่วไปก็คงเป็นประโยคปกติสุขธรรมดาปราศจากความแปลกใด ๆ แต่ช้าก่อนแม่นาง ประโยคหลังจากนี้ซิครับสุดยอด “จริง ๆ พี่ไม่อยากมาพักที่โรงแรมนี้หรอกน๊ะคะ โรงแรม...นั้นเค้าเชิญพี่ไปพักพี่ยังไม่อยากไปเลยค่ะ เอาอย่างนี้แล้วกันขอราคาที่ถูกที่สุดให้พี่หน่อยค่ะ” ครับ อึ้งส์ครับ อึ้งแดกส์เลยครับผม ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ สภาพตัวเองเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ด้วยสัตว์สงวนชนิดหนึ่งที่ทางการอยากจะเปลี่ยนชื่อให้เป็น วรนุช แต่ไม่อาจทำได้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ ครับ ตกลงมึงบอกว่าไม่อยากมาแล้วมึงมาขอราคาที่ถูกที่สุดหาพี่ชายอามึงเหรอ ยังครับ ยังไม่จบแค่นั้น มันยังอ้างอีกครับว่ามันเป็นสมาชิกบัตรของโรงแรมในเครือ...ที่ผมทำงานอยู่แต่อ้างว่าบัตรหาย แต่ยังไงก็จะใช้สิทธิ์ให้ได้ เอาครับ เอากันเข้าไป นี่มึงกินหญ้าหรือกินข้าวเป็นอาหารวะเนี่ยบัตรราคาเกือบครึ่งหมื่นมึงเสือกทำหายได้ แต่เพื่อความแน่ใจผมจึงให้ลูกน้องโทรไปเช็คกับศูนย์บัตรครับ ปรากฏว่ามีชื่อแกอยู่จริง แถมศูนย์บัตรยังแจ้งมาอีกครับว่าให้ดูแลเจ๊แกดี ๆ (อยากให้บอกเจ๊แกกลับไปเหมือนกันแหละครับว่าอยากแก่ตายมั้ยเนี่ย) เพราะแกเป็นลูกค้า วีไอพี (เวรี่ อีเดียด เพอร์ซั้น) เชื่อมั้ยครับผมคุยกับเจ๊แก คุยไป คุยมา วางสายแล้วโทรกลับไป กลับมา กว่า 1 ชั่วโมงครับ ประเด็นอยู่แค่เพียงแกต้องการราคาที่ถูกและใช้สิทธิ์บัตรสมาชิกเท่านั้นเองครับ สุดท้ายผมเลยให้แกส่งสำเนาบัตรประชาชนมา เห็นหน้าแว็บแรกก็นึกถึงคำว่าแม่เลยค่ะ เอ๊ย ไม่ใช่ เห็นหน้าแว้บแรกรู้เลยครับว่าคำว่า หน้าตา ร้าย ๆ มันเป็นยังไง ทรงผมนี้กระบังลม 180 องศา หน้าอูม ๆ ขี้โกง ๆ น่ะครับ ดูแล้วรู้เลยว่าทำไมต่อกูจัง แต่เชื่อมั้ยครับว่าต่อให้ไม่พอใจแค่ไหน ผมก็ต้องรับจองห้องด้วยราคาที่ถูกเหมือนอุจจาระเลยครับ ทำไงได้งานบริการนี่นา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น